| Marius |
| pisarz pełną gębą |
|
| |
| Dołączył: 06 Lis 2005 |
| Posty: 109 |
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/3
|
| Skąd: N - 49* 56' 32" E - 22* 50' 6" |
|
|
 |
|
 |
|
Tak się złożyło, że moje złotko zadzwoniło do mnie z prośbą abym pomógł mu w zadaniu z polskiego. Miała napisać "coś" (sama nie wiedziałą co konkretnie, ale nie za długie a treściwe) obrazujące miłość, no i erotyk. Przy tym drugim tom się nieźle zdziwił, jak ja chodziłem do I klasy to mi do głowy nie przyszło żeby erotyki pisać, a im każą. No więc podjąłem się tego zadania. Ze skromnej swej strony przyznać się muszę iż uważam erotyk za bardzo zgrabną konstrukcję wytworu mej reki. Niemniej jednak jedno i drugie zamieścić tu postanowiłem.
A! i aby jakoś to wyglądało na jej prace to starałem się przyjąć kobiecy punkt widzecia, czy może pisania raczej  jakkolwiek byłoby mi miło gdyby panie nasze na ten temat opinie swe wyraziły.
_____________________________________________________
Patrzyłam, stojąc w tłumie samotna jak szedł wśród tysięcy synów ojczyzny by walczyć w jej imię. Nie jemu był honor, nie jemu powinność. On szedł na ustach z moim imieniem, szedł by zabłysnąć wśród gwiazd setek wschodzących. Na polach bitew, wśród potów i lęku i krwi niewinnej z ciał setek tysięcy, krzyczeć me imię.
Wciąż pytam się które z nas bardziej temu winne. Czy on, że serce ceni ponad wszystko inne? Czy ja, bom w porę ognia nie zgasiła. Pozwoliłam by żar się rozniecił i przeszedł też we mnie. Dałam mu powód aby zmienił co posiada, w to co posiąść powinien by wstydu nie przynieść starając się los łączyć z panną innej klasy.
Ach! Jak bardzo człek mocą uczucia związany ślepnie by nie zważać na to co oczywiste. Tor losu zakrzywiać i spleść w wielką pętle. Budować dom na plaży i dziwić się gdy runie. O bogowie okrutni czemu daliście mu odwagę by wszystko rzucić i dać zabić się za mnie. A mi samotnej strach na serce rzucić bym zaniemogła wrócić go ze złej dla niego drogi.
Płacze i żałuje gdyż los niełaskawy dał mu moc czucia a nie dał pozycji. Poszedł zdobywać tytuł bohatera. Wiernego syna ziemi ojczystej. Stawiał swe życie na szali zdradzieckiej, by z raźnym czołem prosić ojca o mą rękę. Rękę, której czucie stępia mu zmysły, na wszystko inne zamyka oczy i w przepaść losu pcha duszę wraz z ciałem.
Patrzysz na mnie jak wilk na owce.
Widzę po tobie, że zaraz się rzucisz.
Uprzedzam fakty, przysuwam się bliżej.
Widząc to pewniej chcesz mnie zasmakować.
Odwracam głowę, czas mamy – spokojnie.
Patrzysz zdziwiony – nic nie pojmujesz.
Puszczam ci oczko, wiedz – tylko zwłoka.
Byś głodem podsycony nadał się na dłużej.
Niepewność, ręką sprawdzasz czy nie zatrzymam.
Przeszkód nie widząc szturmujesz jak twierdze.
Bramy otwarte, możesz wejść we mnie.
Nie bądź nachalny! Garnizon wciąż sprawny.
Gotów się bronić jeśliś zbyt nachalny.
Powoli dojdziemy do porozumienia.
Za obupulną zgodą spiszem traktat cały.
Z uczuciem wszystkie wypełnim koncepcje.
Byś szkody żadnej nie wyniósł dziś ze mnie. |
|
to się cieszę